بر دل از گردش ایام نشانی دارم

چهره زرد و تن همچو کمانی دارم

دوش گفتم که به پایان وفا خواهی کرد

با چه امید چنین نیک گمانی دارم

روز و شب از غم تو نالان و سرشکم جاری

کار پیری همه در عهد جوانی دارم

پنبه از گوش درآرید دمی اهل زمین

که من از جور زمان آه و فغانی دارم

داستان کهن لیلی و مجنون بگذار

چو من از عشق بتان تازه بیانی دارم

زیر بار کرمت بین کمرم گشته دو تا

هم ز لطف دم تو طبع روانی دارم

دوش با جمع روانبد کمی از هجر بگفت

هر یکی گفت به سر بار گرانی دارم